برگی از کتاب "لبخندهای مچاله" نوشته "نکابد"

شِکوه می‌کنی

   که واژه‌های من چرا چنین به بیراهه می‌روند.

به بیراهه‌ها خیره می‌شوم،

به آن طرف که آدرس من است

و با غمی غریب در خودم

            سکوت می‌کنم.

***

نه زمین، نه دست‌هایت

زمین زیر پایم کنار رفت

               و قلب من

                       فرو افتاد

                       فرو رفت

              و اشک‌هایم را با خود برد

              و چشم‌هایم

                  - به جا مانده حیران -

                             تو را می‌جست

                             جایی که نه زمین بود 

                                         نه دست‌هایت.

***

ما کوچک بودیم یا آرزوهایمان زیادی بزرگ بودند؟

آرزوهایمان بزرگ بودند یا آنها زیادی کوچک بودند؟؟؟

***

آنها با هم درگیر می‌شوند

ما لای چرخ دنده‌ها لِه می‌شویم