بخشی از کتاب "زیستن در دامنه کوه آتشفشان" سروده علی صالحی بافقی

با یک دیازپام صد هم

به انتها می‌رسند

قصه‌های تو و

بی‌خوابی‌های من...

شب اما درمانی ندارد.

***

نه تنم را به آزادی نزدیک کرد پریدن

نه به تو...

باید برگردم

قوانین سقوط آزاد کتاب‌های فیزیک مدرسه را

دوباره مرور کنم...

***

اتّفاق می‌اُفتم بر لبانت

نه من نیوتون‌ام

نه جاذبه‌ی تو نیازی به کشف شدن دارد.

به دندان می‌کِشمت با پوست.

***

به تماشای آب‌های آزادِ دوردست

فرسوده نمی‌شَویم در کرانه‌ها

موج‌ها

از حکایتِ صبوریِ سنگ

چیزی نمی‌دانند.

***

تنهایی‌ام را کمتر می‌کُنَد ماندنت

یا رفتنت

یا بیشتر

نمی‌دانم...

همیشه

آن که می‌رود

فکر می‌کند

دلایلِ مُحکم‌تری دارد...