ژان تاردیو متولد نوامبر ۱۹۰۳ شاعر و پیش از هر چیز خصوصا نمایشنامهنویس است. او سالها با این عنوان در رادیو فرانسه کار کرد. وی پیش از جنگ جهانی دوم اولین مجموعه شعرش را منتشر کرد و سپس وارد نیروی مقاومت فرانسه شد و برای رادیوهای زیر زمینی برنامه میساخت.
او در همان سالها با شاعرانی مانند پل الوار و رمون کنو آشنا میشود. نوشتههای او تجربیات متفاوت روی زبان شاعرانه و رابطهاش با زبان روزمره است او با مخلوط کردن شعر و تئاتر، هنر نمایش نامه نویسی را در فرانسه تازه کرد.
مارتین اسلین، منتقد و نظریه پرداز انگلیسى، در معروفترین کتاب خود تئاتر آبسورد یا تئاتر پوچى (۱۹۷۱) شرحى بسیار دقیق از آثار ساموئل بکت، آرتور آداموو، اوژن یونسکو و ژان ژُنه در قالب آنچه او آبسورد مى نامد داده است. پس از چهار فصلى که به این نویسندهها اختصاص داده شده، مارتین اسلین به نویسنده هاى معاصر نوآیین مى پردازد. اولین نویسندهاى که مارتین اسلین از او نام مىبرد ژان تاردیواست. او مسنتر از بکت، آداموو، ژنه و یونسکواست. ، اوکه پس از جنگ جهانى دوم شروع به نوشتن نمایشنامههاى بسیار کوتاه مىکند که حوزه اکتشاف آنها از دیگر نویسندگان آبسورد گستردهتر میسازد. برخى از نمایشنامه هاى او تخیلى و برخى دیگرعجیب هستند تا اینکه سرانجام به تئاترى کاملاً انتزاعى مى رسد که در آن زبان، محتواى خود را از دست داده و تبدیل به موسیقى مى شود. تجربههاى تئاترى ژان تاردیو از لحاظ زبان هم بسیار جالب هستند. در نمایشنامه واژه اى به جاى واژه دیگر او اعتقاد دارد که ما اغلب اوقات حرف مىزنیم اما چیزى براى گفتن نداریم، و اگر هم چیزى براى گفتن داشته باشیم مىتوانیم آن را به هزار شیوه متفاوت بگوییم. انسان با حرکت بدن، آهنگ صدا و حالتهاى چهرهاش خیلى بهتر و بیشتر از کلمات سخن مىگوید. کلمات تنها آن مفهومى را دارند که ما دوست داریم به آنها بدهیم و اگر همگى با هم تصمیم بگیریم که صداى فریاد یک سگ شیهه کشیدن است و پارس کردن فریاد اسب، از همین فردا تمام سگها شیهه مى کشند و تمام اسبها پارس مى کنند.
ژان تاردیو در ۲۷ ژانویه سال ۱۹۹۵ در سن ۹۲ سالگی زندگی را وداع گفت.
برای ارسال نظر ثبت نام کنید یا اگر عضو هستید وارد شوید :
- ورود
- عضویت
نظر شما بعد از تایید مدیریت وبسایت منتشر خواهد شد.
با تشکر