ژان تاردیو متولد نوامبر ۱۹۰۳ شاعر و پیش از هر چیز خصوصا نمایش‌نامه‌نویس است. او سال‌ها با این عنوان در رادیو فرانسه کار کرد. وی پیش از جنگ جهانی دوم اولین مجموعه شعرش را منتشر کرد و سپس وارد نیروی مقاومت فرانسه شد و برای رادیوهای زیر زمینی برنامه می‌ساخت.

او در‌‌ همان سال‌ها با شاعرانی مانند پل الوار و رمون کنو آشنا می‌شود. نوشته‌های او تجربیات متفاوت روی زبان شاعرانه و رابطه‌اش با زبان روزمره است او با مخلوط کردن شعر و تئا‌تر، هنر نمایش نامه نویسی را در فرانسه تازه کرد.

مارتین اسلین‏، منتقد و نظریه ‏‌پرداز انگلیسى، در معروف‏ترین‏ کتاب خود تئا‌تر آبسورد یا تئا‌تر پوچى (۱۹۷۱) شرحى بسیار دقیق از آثار ساموئل بکت، آرتور آداموو، اوژن یونسکو و ژان ژُنه‏ در قالب‏ آن‏چه او آبسورد مى ‏نامد داده است. پس از چهار فصلى که به این‏ نویسنده‏‌ها اختصاص داده شده، مارتین اسلین به نویسنده‏ هاى‏ معاصر نوآیین مى‏ پردازد. اولین نویسنده‏اى که مارتین اسلین از او نام مى‏برد ژان تاردیواست. او مسن‏‌تر از بکت، آداموو، ژنه و یونسکواست. ، اوکه پس از جنگ جهانى دوم شروع به نوشتن‏ نمایشنامه‌هاى بسیار کوتاه مى‏کند که حوزه اکتشاف آن‏‌ها از دیگر نویسندگان آبسورد گسترده‏‌تر می‌سازد. برخى از نمایشنامه ‏هاى او تخیلى و برخى دیگرعجیب هستند تا این‏که سرانجام به تئاترى‏ کاملاً انتزاعى مى ‏رسد که در آن زبان، محتواى خود را از دست داده و تبدیل به موسیقى مى‏ شود. تجربه‏هاى تئاترى ژان تاردیو از لحاظ زبان هم بسیار جالب‏ هستند. در نمایشنامه واژه ‏اى به جاى واژه دیگر او اعتقاد دارد که ما اغلب اوقات حرف مى‏زنیم اما چیزى براى گفتن نداریم، و اگر هم‏ چیزى براى گفتن داشته باشیم مى‏توانیم آن را به هزار شیوه متفاوت‏ بگوییم. انسان با حرکت بدن، آهنگ صدا و حالت‏هاى چهره‏اش‏ خیلى بهتر و بیش‏‌تر از کلمات سخن مى‏گوید. کلمات تنها آن‏ مفهومى را دارند که ما دوست داریم به آن‏‌ها بدهیم و اگر همگى با هم تصمیم بگیریم که صداى فریاد یک سگ شیهه ‏کشیدن است و پارس ‏کردن فریاد اسب، از همین فردا تمام سگ‏‌ها شیهه مى ‏کشند و تمام اسب‏‌ها پارس مى ‏کنند.

ژان تاردیو در ۲۷ ژانویه سال ۱۹۹۵ در سن ۹۲ سالگی زندگی را وداع گفت.