وقتی که شاعری با دو سه دفتر شعر، تثبیت شود و چشم شاعران زمان را بچرخاند به سمت خود، وقتی که اینک، قریب سی و چند سال از پس مرگش، ضرورتی است برای بازبینی او و کار او و سرانجام وقتی که در تمام جریان شناسی های شعر امروز، " هوشنگ بادیه نشین " نامی است غیر قابل اغماض و می‌آید و همیشه می‌آید، وضعیتی است که اگر نامی جز " اصالت " داشته باشد تنها یک چیز است: رواداری صدایی منفرد در سمفونی شعر امروز.