ميرزا محمّد سعيدخان قمي فرزند حكيم محمّد باقر قمي از حكماي بلندپايه و شعراي گران مايه سده يازدهم و دوازدهم هجري است . حكيم به خاطر حذاقت و مهارتي كه در امر طب داشته ، در شمار اطبّاي دربار شاه عبّاس ثاني (52 ـ 1077) درآمده و مورد تكريم و احترام او و درباريان او بوده است.

از حكيم قمي در تذكره‏ها و منابع تاريخي و حكمي به نام‏هاي مختلفي ياد شده است از قبيل : حكيم كوچك و قاضي سعيد ، وي در شعر نيز از سه تخلّص استفاده كرده است : «تنها» ، «حكيم» و «سعيد» .

وي صرف‏نظر از مقام والايي كه در حكمت نظري داشته ، در شاعري ، طبابت ، فنّ حديث ، تفسير و عرفان نيز در شمار سرآمدان روزگار خود به شمار مي‏رفته است و از آثار گران‏سنگي كه از اين شخصيت ممتاز شيعي به يادگار مانده مي‏توان به جامعيّت و در عين حال دقّت نظري كه در معارف اسلامي داشته ، پي برد.

حكيم قمي از شاگردان ممتاز ملاّ محسن فيض كاشاني ، ملاّ عبدالرّزاق لاهيجي و ملاّ رجبعلي تبريزي بوده و در پايه‏اي از مراتب علمي و معرفتي قرار داشته كه طبق نوشته مورّخان و تذكره‏نويسان ، علماي به نام آن روزگار و نيز شاه عبّاس ثاني و درباريان وي ، به زيارت او در قم مي‏شتافتند و در محضر وي زانو مي‏زدند. از تاريخ تولّد اين حكيم به نام شيعي ، اطّلاعي در دست نيست ولي سال وفات او را به سال 1103ه.ق ثبت كرده‏اند.