مرا به اندام‌ها تبعید کرده‌ای و در پشت دیوار بکارت‌ها | کاشته‌ای، | زبانم را جز به چشیدن‌ها نگشوده‌ای و بر چشمانم جز حس مبهم میل به انحناها چیزی نیفروخته‌ای، | می‌‍بویمت از میان طره‌های آویخته روی گوش‌هایت تا ببینی غیر از تعفن در رگ‌هایم، | بوی تونیزجاریست. | به استواری گردن‌ها محکومم کرده‌ای و در مرداب دست‌ها تا | لجن‌زارترین قلمروی نا خودآگاه‌ها فرو برده‌ای تا مبادا خدایی | دگر علم کرده باشی. | اما مگر نمی‌بینی خدا شده‌ام و همچون کودکی از پستان‌هایت می‌بالم، و نگاه حسرت بارت را که بر ازلیت من خیره شده خاموش می‌کنم...

چند برگ از این کتاب را اینجا در گوگل بوکز بخوانید.