در نمایش‌نامه «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» جوانی سالم و پر شور و شوق به نام «مک مورفی» برای گریز از کار اجباری در زندان، تظاهر به دیوانگی می‌کند و به یک آسایشگاه روانی برده می‌شود. وی در آنجا با وضعیتی روبه روست که افراد آگاه و معترض از سر راه برداشته می‌شوند. «چیف برمدن» نظاره‌گر خاموش آسایشگاه به «مک مورفی» می‌گوید «: کاری می‌کنند که نتوانی بجنگی به محض اینکه ببینند در آینده آدم گنده‌ای خواهی شد کارشان را شروع می‌کنند... و آن قدر پیگیری می‌کنند تا آدم بشی...