از دنیای خودم به دو دنیای او سرک می‌کشم. می‌روم و بر می‌گردم تا به چیزی برسم؛ به چیزی برای نوشتن. نوشتن درباره‌ی نوشتن. دنیای پیش از مهاجرت و دنیای پس از مهاجرت. دنیای نانوشتن. دنیای یأس و ملال و سایه مرگ. دنیای خوب و خوش و خوشبخت کودکی. همه این‌ها را خواسته‌ام در این کتاب بررسی کنم. تقسیم بندی آثار ترقی بر اساس موضوع و محتوای اثر آسان‌تر و جذاب‌تر است. در مرور دوباره آثار نویسنده به نکته‌ای رسیدم که اساس فصل بندی این کتاب شد. آثاری که پیش از مهاجرت و به وقت جوانی نوشته شده‌اند، بوی نای ماندگی و مرگ می‌دهند و گریز؛ گریزی ناممکن و شکست خورده. در آثار دوره بعد، مرگ همچنان حاکم ابدی است و غول زمان همچنان همه چیز را زیر پا له می‌کند و می‌گذرد اما با این همه، خیلی چیز‌ها عوض شده. در آثار دوره بعد که زمان پختگی است و کمال و آرامش چهل سالگی به بعد، می‌شود غول زمان را با یک بستنی میوه‌ای و یا یک لیوان یخ در بهشت ارزان گول زد و پا به فرار گذاشت. آثار دوره استقرار در غربت این گونه‌اند. از دست مرگ و ترس از گذر زمان فرار می‌کنند و می‌روند فراسوی زمان. گذشته پناهگاه خوبی است. آرمیدن در لحظه و غرق شدن در تماشای عنکبوتی که آهسته و پیوسته توری نازک می‌تند، آرامشگاه دلپذیر دیگری است.