به تصحیح و توضیح دکتر نسرین محتشم.

شيخ فخرالدين ابراهيم بن بزرگمهر بن عبدالغفار همداني، يا فخرالدين عراقي از شاعران و عارفان ادب فارسي زبان در سده هفتم هجري مي‌باشد. در مورد نام و نسب عراقي ميان غالب تذكره‌نويسان اختلاف است. به روايت حمدالله مستوفي در كتاب تاريخ گزيده نام او ابراهيم، لقبش فخرالدين و نام پدر و جدش بوذرجمهر اين عبدالغفار الجوالقي در همدان است. تولد عراقي بنا به تحقيق سعيد نفيسي روستاي كتجان از نواحي شهر همدان و به سال ۶۱۰ هجري است. فخرال٧دين عراقي دردر ۸ ذوالقعده ۶۸۸ ه.ق.، در دمشق درگذشت. ابراهيم عراقي فرزند عبدالغفار كمجاني بود. او پس از تكميل آموزش قرآن براي ادامه تحصيل به همدان رفته، و در آن‌جا تحصيل كرد. در كودكي قرآن را از بر نمود و مي‌توانست آن را به آواز شيرين و درست قرائت كند. وقتي كه هفده ساله بود جمعي از قلندران به همدان فرود آمدند و عراقي نيز بهمراه آنان به هندوستان رفت و به شاگردي شيخ بهاء الدين زكريا درآمد و بعد از مدتي با دختر او ازدواج كرد كه از وي پسري آمد و به كبيرالدين موسوم گشت. بيست و پنج سال سپري شد، و شيخ بهاءالدين وفات يافت، در حالي‌كه، عراقي را جانشين خود كرده بود. بعد از هند، عراقي عزم مكه و مدينه كرد، و پس از حج جانب روم شد. در قونيه، به خدمت مولانا رسيد، و مدتها در مجالس سماع حاضر شد. وي پس از سال‌ها اقامت در روم جانب شام رفت. 

اي صبا جلو ده گلستان را

با نوا كن هزار دستان را

به طواف كعبه رفتم به حرم رهم ندادند

که تو در برون چه كردي كه درون خانه آيي

به قمارخانه رفتم همه پاكباز ديدم

چو به صومعه رسيدم همه زاهد ريايي

در دير زدم من كه ندا ز در درآمد

كه درا درا عراقي كه تو هم از آن مايي