آن‌گاه دختری جوان از جنگل بیرون آمد که زنبیلی بر ساعد آویخته و کلاه حصیرین فراخ‌لبه‌ای را سایبان گیسوان زرینش کرده بود.

به او گفتم: "روزت بخیر. کجا می‌روی؟"

گفت: "برای دروگران ناهار می‌برم." با من همگام شد و پرسید: "به سیر دنیا می‌روم. پدرم به گشت و گذارم فرستاده و گمان می‌کند که باید برای مردم نی‌لبک بنوازم. اما من هنوز از این هنر چیزی نمی‌دانم. اول باید آن را بیاموزم." ....