پرگنت نشان می‌دهد که ایبسن «ضد-قهرمان» های بایرن را خوب می‌شناخته است. اینان یتیمانی بودند که با چشم‌های گشاده بر روی «پلِ آه» رو به دروازه‌های یأس روزگار می‌ایستاند و به تکرار زندگی می‌نگریستند، گاه چون چوب پنبه‌ای بر گرداب آن سرگردان می‌ماندند و گاه نیز از تمامی وجود خویش مایه می‌گذاشتند تا این تکرار را بتارانند و از دل این بیهودگی چیزی تازه و نو بیافرینند. اینان قبول داشتند که تاراندن تکرار به معنی تاراندن خویشتن و فرا رفتن از منِ خود ـ شیفته نیز هست.