سابقه خواب‌گزاری حداقل چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح در لوحه‌های گلی مستند گردیده است. اما می‌توان ادعا کرد که توجه بشر به خواب و تعبیر رؤیا به اولین شب‌های پس از خلقت انسان بازمی‌گردد. شاهد این مدعا آن است که رؤیا و معنای آن مورد توجه همه افراد از کلیه فرهنگ‌ها و تمدن‌ها بوده و حتی قبایل بدوی در مناطق دورافتاده جهان نیز به تعبیر رؤیاهای خود می‌پرداخته‌اند. به‌علاوه، کودکان از سنین بسیار پایین به رؤیاهای خود توجه نشان می‌پرداخته‌اند. جالب آن‌که کودکان تا پیش از پنج سالگی قادر نیستند بین رؤیای خود و واقعیت بیرونی تمایزی قائل گردند. افراد قبایل بدوی نیز قادر به چنین کاری نبودند یا دست‌کم ترجیح می‌دادند که بین رؤیا و واقعیت تمایزی قائل نشوند. آن‌ها نه‌تنها رؤیا را گستره‌ای از عالم واقع، بلکه حتی مهم‌تر و با اهمیت‌تر از آن می‌دانستند.