آورده‌اند که عبید را هفت پسر ویک پسر خوانده بود. و ایشان جملگی اهل ادب بودند و قصه‌پردازانی چیره‌دست. چون عبید دیده از جهان فروبست ، فرزندان وی بر آن شدند که خانه پدری را ترک گویند و هریک به گوشه‌ای روند. اما پیش از آن با هم عهد بستند که هر سال به هنگام نوروز گرد هم آیند و هریک داستانی را که به رشته تحریر درآورده است، برای جمع قرائت کند.