وقتی که میس امیلی گریرسن مرد، مردم شهر ما همه به تشییع جنازه اش رفتند. مردها از روی نوعی تأثر احترام آمیز نسبت به او که چون مجسمه‌ی یادبودی فروافتاده بود و زن‌ها بیشتر از سر کنجکاوی برای تماشای خونه‌اش که دست کم ده سالی می شد جز نوکری پیر که هم آشپز بود و هم باغبان کسی درون اون رو ندیده بود. این خانه‌ی چوبی که روزی رنگ سفیدی داشت، بزرگ و مربع شکل بود و به سبک ظریف سال‌های هفتاد با گنبد نماها، منارهای مخروطی و بالکن‌های گچ بری شده تزیین شده بود و در خیابانی قرار داشت که زمانی خیابان مشهور شهر بود...