پایان جهان در سال ۱۹۶۹ منتشر شد. یعنی در پنجمین یا آخرین دوره‌ی هنر شاعری پابلو نرودا. در این کتاب بار دیگر شاعر نه تنها تعهدش را به انسان به کناری نمی‌نهد، بلکه در آستانه غروب قرن بیستم بر پایداری و تداوم انسان نامتناهی و رسیدنش به خوشبختی تاکیدی دوباره دارد. برکشنده‌ی انسان نامتناهی چیزی که در عهدی دیگر تعریف دیگری از آن به دست داده بود. بزرگ‌تر از دریا و جزیره‌هایش کاملاً آگاه است به اینکه رها کردن انسان به معنای تنها گذاشتن اوست با مرگ و تباهی …