کتاب عصیانگر در سال 1951 نوشته شد و در نگاه اول به نظر می‌رسد این کتاب ادامه «افسانه سیزیف» است که نویسنده در آن با پرداختن به موضوع خودکشی درباره‌ی پوچی زندگی حرف می‌زند.

کتاب از پنج قسمت تشکیل شده است:

- عصیانگر

- عصیان متافیزیکی

- عصیان تاریخی

- عصیان و هنر

- اندیشه نیمروزی

کامو در این کتاب به هر دو جنبهٔ متافیزیکی و تاریخی توسعهٔ طغیان و انقلاب در جوامع، به خصوص اروپای غربی، می‌پردازد. کامو نویسندگان و هنرمندان گوناگونی چون اپیکور و لوکرتیوس، مارکی دوساد، گئورگ ویلهلم فریدریش هگل، فیودور داستایفسکی، فریدریش نیچه، ماکس اشتیرنر، آندره بروتون و دیگران را در یک دیدگاه یکپارچهٔ تاریخی به انسان در حال طغیان مربوط می‌کند که ممکن است در قاب‌های فردی و اجتماعی به صورت یک پدیدهٔ واحد به نظر برسد.

کامو گفتمان میان ارباب و بنده را در این کتاب دوباره زنده می‌کند.

کامو چندین عامل پادفرهنگ و جنبش را در تاریخ اندیشه و هنر غرب می‌آزماید و اهمیت هریک در توسعه کلی تفکر انقلابی و فلسفه را.

عصیانگر حاصل تاملات اندیشمندی است که بی‌گمان با همه نحله‌های فکری و عقیدتی اروپای پس از جنگ، و دوران‌های پیش از آن، آشنا بوده و در جامعه‌ای می‌زیسته که به طور مستمر تحت تاثیر مکتب‌های گوناگون قرار داشته است.