... اگر بتوان سِر لارنس اُلیویه را در میانه‌ی قرن بیستم، بزرگ‌ترین کارگردان تئاترِ آن دوران قلمداد کرد، بی‌تردید، پیتر بروک برجسته‌ترین کارگردان تئاتر جهان در پایان قرن بیستم و آغاز سده‌ی بیست‌ویکم بوده است. او در ابتدای فعالیتِ هنری خود، همکاری خویش را با بنیاد رویال شکسپیر آغاز کرد، اما به‌زودی از شیوه‌ی اجراهای متعار، دست کشید و با اجرای نمایش ماراساد دست به نوآوری و تجربه‌گریِ نوینی زد و از آغاز دهه‌ِ 1970 به یکی از مهم‌ترین کارگردانان تجربه‌گرای جهان تبدیل شد. او اگرچه در سرآغازِ تجربه‌های تئاتریِ خود از شیوه‌ی تئاترِ اپیکِ برشت تاثیر پذیرفته بود، اما به‌زودی به شیوه‌ی شخصیِ خود دست یافت و با گروه تئاتری خود به مناطق بی‌شماری از جهان سفر کرد و عملاً به هنر خود، ماهیت بین‌المللی بخشید. او طی سال‌های 1975 تا 2010 بیش از سی اجرای موفق نمایشی داشته است و در کارنامه‌ی عمر پربار خود، بیش از ده فیلم ساخته و تا سال 1999، هفت کتاب از تجارت تئاتری خود منتشر کرده است و کتاب درِ گشوده، در سال 1995 به قلم او نگاشته شده است...