این کتاب نخستین اثر حسن فرامرز است و داستان‌هایش را در فاصله سال 87 تا 90 نوشته است. عنصر مشترک داستان‌های این مجموعه این است که قهرمان‌ها همه خود را اسیر فرهنگشان می‌دانند و تصور می‌کنند بخشی از فرهنگ حق انتخاب آنها را نادیده می‌گیرد. در این داستان‌ها بیش از زبان و اقلیم (کردستان ایران) به دغدغه‌های انسانی توجه شده است.