و اما شما مى‏‌گوييد جهانى كه بر آن هستيم، من و شما، روى شاخ گاو نرى ایستاده بر پايه‌ی مشيت الهى؛ حال آن‏‌كه من مى‏‌دانم، كه شناور بر پشت سه‏ نهنگ است اين جهان؛ نه تعادلى در كار است و نه مشيت الهى، فقط بلهوسی سه هيولاى ابله.

چه کسی می‌داند هر یک از ما مجذوب کدام ردپاییم و رهسپار کجا؟

و شما دارين من رو به يه‏ جهنم كاتاتونيايى تبعید مى‏‌كنين، شما مى‏‌دونين‏ حالت كاتاتونى چه حالتيه، مى‌‏دونين؟ مى‏‌دونين؟ حالتيه كه توش آدم... پادشاه خلائه، پادشاه نیستی، پادشاه حرمان.

ضعف‌هام را می‌شناخت. اما سرزنشم نمی‌کرد. می‌دانست هميشه بخشی از وجود آدم رشد می‌کند به قیمت عقب ماندنِ بخش ديگرِ آن...

من تازه دانستم آدم‌های زیبا باید خنده زیباترشان کند وگرنه می‌لنگد یک جای زیبایی‌شان و خنده‌های او خود زیبایی بود.

آن روز اولین بار بود که دانستم میان دو تن باید مکالمه باشد، یک جور شاعرانگی اندام‌هاست و قرار نیست کلمه خطابه‌وار بریزد بر اندام دیگری. می‌خواستم بدانم تن تو چه کلماتی به من می‌بخشد. دیگر دانسته ‌بودم چطور باید جز به‌ جز کشفت کنم و بفرستمت به حافظه‌ی اندام‌هایم، تا انگشت کوچک دستم و حتا تاری از موهایم هم تو را در خودشان ثبت کرده ‌باشند.

رنجاندن انسان دیگر وقتی که بدانی او را رنجانده‌ای احساس خوبی برای نوشتن می‌دهد. مجرمی و شعرت دفاع توست یا بهتر اعتراف تو.