ناکجا در تلگرام
توییتر ناکجا را دنبال کنید!
فروشگاه کتاب ناکجا در پاریس

دوست

به من چه سیاست‌تون، مجبور بودن‌تون، داستان‌های مسخره‌تون ؟ من هنوز هم می‌تونم به همه‌ی اون چیزایی که دوست ندارم بگم "نه"، قضاوتش هم فقط با خودمه. شما هم با تاج و تخت‌تون، با سربازاتون و با این دم و دستگاه‌تون، فقط می‌تونین من رو به مرگ محکوم کنین، چون گفتین "باشه".


زندگی مثل یه کتاب دوست‌داشتنی‌یه، مثل یه بچه‌ست که بغل دست‌مون داره بازی می‌کنه، مثل ابزاری‌یه که می‌گیریم دست‌مون و ازش استفاده می‌کنیم، مثل یه نیمکته که شبا دم در خونه‌مون روش استراحت می‌کنیم. (...) زندگی شاید هم واقعاً چیزی غیر از خوشبختی نباشه.


او نمی‌تواند نداند، و هرگز خبری ندهد، هیچ پیغامی، هرگز، این از سوی او یک جنایت است، من چنین می‌گویم، نوعی جنایت، نادیده گرفتنِ زندگی آنانی که شما را دوست دارند، این یک نوع جنایت است، نمی‌دانم، چنین گمان می‌کنم.


با عادت‌های مردهاتون نجنگین، آروم عوض‌شون کنین. نذارین مردهاتون بفهمن که دارن عوض می‌شن، آروم عوض‌شون کنین. از مردهاتون نپرسین عوض‌‌شدن رو دوست دارن یا نه، آروم عوض‌شون کنین. به مردهاتون بگین عادت‌هاشون رو دوست دارین، آروم عوض‌شون کنین.


دیگران، دوستهات، شاگردات، خواهرات، و تمام این آدم‌های بیگناه کشته می‌شن... ده‌تا ده‌تا، هزارتا هزارتا... زیر دوش‌هایی که ازشون به جای آب، گاز مرگ‌آور بیرون میاد و برادرها جسد برادرشون رو جمع مى‏‌كنن و مى‏‌ريزن توى خاكريز. حتى نازى‏‌ها از چربى‏‌هاشون صابون درست مى‏‌كنن، مى‏‌دونين؟ عجيبه، مگه نه؟ آدم چه‌جورى مى‏‌تونه ماتحتش رو با اون چيزى كه ازش متنفره بشوره؟