حرکاتش را به یاد می‌آری، صدایش را، رقصیدنش را، هر چند پیوسته به خود می‌گویی که او آن جا نبوده.

نگاه‏ كردن‏ آسمان مرا حسرت‌‏زده مى‏‌كند و خيره‌‏شدن به‏ زمین غمگين، افسوس چيزى را خوردن و به‏ يادآوردن كه اين چيز از آن ما نيست هر دو به يك‏ نسبت توان‏‌فرسا هستند.

آدم عشق و هوس رو يا كاملاً به یاد مى‏‌آره، يا كاملاً فراموش مى‏‌كنه... هیچ سايه‏‌اى توش وجود نداره.

فنچ بودیم و منچ می‌زدیم و او که همیشه سبز بود از من که همیشه زرد بودم می‌برد تا حالا که کم‌کم کچل می‌شوم، روزی چهار بار به یادش بیفتم.

هر دو متنفر بودیم از زمان و هر چه داشتنش به یاد زمانمان می‌انداخت. با این همه، راضی بودی از زن بودنت. که اگر مرد بودی، دیوانه‌ات می‌کرد فکر چگونگی رفتار من با تو اگر زن بودی.

ادبیات یادگرفتنی نیست... فقط گاهی، گه‌گاهی در ادبیات با کتاب‌ها یا آدم‌هایی آشنا می‌شوی که ناگهان به تو نشان می‌دهند آن‌چه می‌خواهی ببینی یا بشنوی...

  از وقتی که یادش می‌آید عاشق بوده، عشق‌بازی می‌کرده اما هیچ رحِمی‌ مثل بهشتِ مادر امن نبوده راحت نبوده!