صدای پاها، حرف‌ها، حتی نفس‌ها رو می‌شنوم. حتی راه رفتن حشرات توی دیوار و مخصوصاً توی تاریکی. چند وقته که همه‌ی صداهای این ساختمون از گوش من رد می‌شن...

می‌دونی؟ اگه تو بعد از یه سال، دو سال، یا حتی بعد از سه سال می‌اومدی، یه چیزی. آدم می‌تونس قبول کنه. تا دو سه سالشو آدم می‌تونه بفهمه و یه جوری سر و ته قضیه رو هم بیاره. ولی وقتی این‌همه سال اومده و گذشته و رفته، وقتی این‌همه سال فاصله افتاده، دیگه چه دلیلی داره که یه روز چشم باز کنم و ببینم تو جلوم نشسته‌ی؟

آيا وقتی همه شهر داره آتیش مى‏‌گيره بايد يه‏ قنارى رو نجات داد؟

ما همه‏‌مون داريم جنون رو وانمود مى‏‌كنيم، براى‏ اين‏كه بتونيم زندگى‏‌مون رو تحمل كنيم.

همه‌ی دلخوشیت یک چیز است: این‌ که پایان قصّه می‌میری...

می‌دانستم اگر بعد از تولد او، تو را، همه‌ی زندگی را، از دست می‌دادم، باور کن که هم‌آغوشی را ادامه نمی‌دادم و پَسَت می‌زدم. باشد که از من دلگیر می‌شدی و هیچ‌وقت نمی‌توانستم توضیحی برای رفتارم داشته باشم. پست می‌زدم.

هر چیز با‌ارزش‌شده به دست ما آدم‌ها، روزی ارزش خود را از دست خواهد داد. نه همه‌ی آن‌ها، همه‌ی چیزهایی که پشتشان اشک، چشمه بود.