جواد جواهری در سال ۱۳۴۱ در لنگرود به دنیا آمد. به نسبت آن روز‌ها خانواده‌ای کم جمعیت داشت که اما از‌‌ همان اندک نیز، اکنون جز یک خواهر برایش نمانده است. تندباد دهه‌ی شصت به سرعت برادر، پدر و مادرش را در کام خود فرو برد. ۲۹ سال پیش از ایران بیرون آمد و دیگر هرگز به آن بازنگشت؛ ۲۹ سال است که ساکن پاریس است؛ ۲۹ سال است که جز در رؤیا لنگرود را ندیده است، اما هر رودخانه‌ای که در قصه‌هایش می‌بینیم،‌‌ همان رودخانه‌ای است که از میان شهر لنگرود می‌گذرد، از هر شهری که در قصه‌هایش بگوید، عاقبت سر از کوچه پس کوچه‌های لنگرود در خواهد آورد. اما این نوستالژی نیست که او را به زادبوم می‌کشاند، به عکس احساسی است آمیخته با عشق و ترس و اضطراب، کشف زخمهاییست که گویی همزمان در تن او و در تن آن سرزمین حک شده‌اند؛ زخمهایی که تنها با یادآوری و بازخوانی و تنها در درون ادبیات درمان می‌شوند.
 رابطه‌ی جواد جواهری با قصه نویسی رابطه‌ای جبری نیست، به همین دلیل می‌تواند سال‌ها آن را‌‌ رها کند اما به همین دلیل هر بار با میل و عشق به آن بازمیگردد. و باز به همین دلیل است که او اندک و گزیده نوشته است، تنها دو مجموعه داستان: «رخ» و «کوچه‌های موازی» به زبان فارسی و دو رمان به زبان فرانسه: «آه فرشته» که در سال ۱۳۸۱ در فرانسه به چاپ رسید و «شاه سیاهپوشان» که در دست انتشار است.