بخشی از کتاب "دریا نام دیگر من است"

می‌خواستم دست‌هایت را بشویم

در آفتاب پائیز و خداحافظی کنم. 

تو از دور‌ها می‌آمدی

سوار بر مادیانی عاشق

و قطاری از ترانه بر سینه‌ات. 

تو مهربان بودی، اما نه اندازه کودکی من

تو کنار بوته‌ها به خواب می‌رفتی و رنگ پریده می‌گذشتی

از تو می‌پرسیدم، بیشتر از کودکیم

آن شب برفی که جنازه‌ای را می‌بردیم هر دو افتادیم

من ترسیدم و تنها شدم مثل کودکی‌هایم

دستم را نمی‌گرفتی، نمی‌بوسیدیم

اما من در آرزوی دست‌هایت تا ماهیانه‌ای، که فردا نبود

از من با خبر بودی

اما رو بر می‌گرداندی

حالا من هم پیر شدم

کودکیم کنار خرگوشهاست آن دور‌ها

چقدر فاصله میان روز‌هایم، چقدر ترس بیهوده بر جانم. 

تو که رفتی من هم تنها شدم اما نه به اندازه جوانیم

دست‌هایت را می‌شویم و بر سنگی دور می‌نشینم به اندازه حوصله‌ام

پدر من هم تن‌هایم، تنهای تن‌ها.