رابیندرانات تاگور، شاعر، فیلسوف، موسیقی‌دان و چهره‌پرداز اهل بنگال هند، در سال 1861 به دنیا آمد. نام‌آوری‌اش بیشتر از برای شاعری اوست. وی نخستین آسیاییِ برنده‌ی ‌جایزه‌ی نوبل بود. به تاگور لقب گوردیو به معنای پیشوا داده‌اند.

وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به شمار می‌آید. رابیندرانات تاگور بزرگترین شاعر ایالت بنگال است که به دو زبان هندی و بنگالی شعر می‌سرود و اشعار خود را به انگلیسی نیز ترجمه می‌کرد. هم سرود ملی هند و هم سرود ملی بنگلادش از تصنیفات تاگور است. او از کودکی اشعاری نغز می‌سرود و در زبان شبه قاره انقلابی ادبی پدید آورد. به ویژه اشعار موسوم به «گیتانجالی» شهرت فراوان دارد و به زبان‌های بسیاری ترجمه شده‌ است.

تاگور با این اشعار در سال ۱۹۱۳ جایزه‌ی نوبل ادبیات را دریافت کرد. او علاوه بر سرودن شعر، داستان و نمایشنامه نیز می‌نوشت، و گاه تأملات خیال‌انگیز و عرفانی خود را روی بوم نقاشی می‌آورد. تاگور در سراسر مشرق زمین محبوبیت داشت. او به ایران علاقه‌ی فراوان داشت و دو بار به ایران سفر کرد: بار اول در اردیبهشت ۱۳۱۱ (بهار ۱۹۳۲) بود که در دیدار از تهران و شیراز با بسیاری از نویسندگان و سخنوران ایرانی دوست شد. ملک‌الشعرای بهار در ستایش تاگور قصیده‌ای بلند سروده‌ است. او در سال ۱۳۱۳ برای بار دوم به ایران سفر کرد. رابیندرانات تاگور در سال 1941 درگذشت.