چرا عشق جماعی‌ست دسته‌جمعی که در آن هر کسی هر کسی را می‌گايد جز من که همیشه گائيده می‌شوم؟

راستش، اگر زنده‌ام هنوز، اگر گه‌گاه به نظر می‌رسد که حتا پُرم از جنبشِ حيات، فقط و فقط مال بی‌جربزه‌گی‌ست. می‌دانم کسی که تا اين سن خودش را نکشته بعد از اين هم نخواهد کشت. به همین قناعت خواهد کرد که، برای بقاء، به طور روزمره نابود کند خود را: با افراط در سيگار؛ با بی‌نظمی در خواب و خوراک؛ با هر چيز که بکشد اما در درازای ايام؛ در مرگ بی‌صدا.  

گفتند حالا می‌روی به بهشت، و من هنوز که هنوز است نفهميده‌ام بهشت کجاست؛ در آسمان، زير پای مادران، يا لا...

می‌گفتند، بجز سید اولاد پیغمبر، هرکسی توت را ببرد يا بسوزاند مرضی می‌گيرد بی‌درمان. من نه سيد بودم نه اولاد پيغمبر؛ اما تا دلت بخواهد خرافاتی...

وقتی زبان مادری‌ات فقط ۱۲۷ فعل داشته باشد که مستقيم صرف می‌شوند، وقتی هزاران فعل ديگر را بايد به کمک فعل معين صرف کرد، و اين فعل هم درست همان فعلی باشد که برای عمل همخوابگی بکار می‌رود، آنوقت زبان خيانتکار می‌شود.

مهاجر قماربازي‌ست که در نبردی نهایی همه‌ی گذشته‌ را داو می‌گذارد تا شايد آینده را ببرد.

ضعف‌هام را می‌شناخت. اما سرزنشم نمی‌کرد. می‌دانست هميشه بخشی از وجود آدم رشد می‌کند به قیمت عقب ماندنِ بخش ديگرِ آن...

طعم زندان را نخستين بار پدر بود به ما فهماند.

انسان شهرش را عوض می‌کند، کشورش را عوض می‌کند و کابوس‌ها را نه.  

شايد بدون داشتن چشم‌اندازِ وصل هیچ عشقی ممکن نباشد.

تا برسيم به چهارراهی که مسیر دبيرستان دخترانه را جدا می‌کرد، فقط فرصت چهار پنج نگاه بود؛ برقی کوتاه که بايد به لمحه‌ای همه‌ی اشتياق و مهجوری را از تنی منتقل کند به تنی.