تمامِ وجودم روز است | شب تکّه‌هایم را جمع می‌کُنم | و در آب  می‌شکنم

چون پدر زمينيت مرده بود، تو پدرت رو توى آسمون فرافكنى كردى. اين براى تو ریشه نظريه‌ی وجود خداست...

اگه خدا از دنيايى كه ساخته راضيه، خداى‏ مضحكيه، خداى بى‌‏رحم، خداى متقلب، خداى‏ جنايتكار، خالق درد و شر انسان‏‌ها. همون بهتر که وجود نداشته باشه.

ضعف‌هام را می‌شناخت. اما سرزنشم نمی‌کرد. می‌دانست هميشه بخشی از وجود آدم رشد می‌کند به قیمت عقب ماندنِ بخش ديگرِ آن...

    وقتی فاصله‌ی کمی بین ما بود، لب‌هایم طوری رفتار می‌کردند که انگار با کلمه نبود که به او سلام می‌دادم یا گفتگو می‌کردم، بلکه با همه‌ی حس وجودم مخاطب او می‌شدم. و صدایش را نه با گوش‌ها و شنوائیم می‌شنیدم که انگار با پوست تنم می‌شنیدم و معنا می‌کردم

وقتی آن سوال عبث را از او می پرسیدند که اگر شرایطی پیش بیاید که او یا باید جان یک انسان را نجات دهد یا مجموعه آثار شکسپیر، بدون معطلی جواب می‌داد:"مجموعه آثار شکسپیر!"فکر می‌کرد انسان‌های زیادی زندگی می‌کنند و می‌میرند اما مجموعه آثار شکسپیر فقط یک بار به وجود می‌آید. اما حالا شاید اولین لحظه‌ای بود که فکر می‌کرد به جای آثار شکسپیر، جان یک انسان را نجات دهد، خیلی بهتر است.

دیگر نویسنده‌ای وجود نداشت که از دلگیری پاییز بنویسد یا از خوش‌بویی بهار؛ از عشق چهچه بزند و نامه‌های طولانی بنویسد و از نفرت بگوید...