آخرین جمله‌ات گرانبهاترین داشته‌ی زندگی‌ام بود. تصورش را بکن در چنین زمانه‌ای که قیمت یک کتاب کمتر از هزینه‌ی تهیه‌ی یک وعده غذاست. تصورش را بکن در این زمانه چند نفر گرانبهاترین داشته‌ی زندگی‌شان یک جمله است؟

اتوبوس هنوز نیامده بود و ما در صف صبر بودیم. صف‌ها همیشه بی‌اهمیت بودن زمان را نجوا می‌کنند.

خوبیِ خانه‌ها این است که با آدم‌ها گرم می‌شوند و یا سرد.

همه‌ی بدبختی‌ها را در جعبه‌ای به نام امید پر کرده‌اند. اگر همه چیز سرِ جایش بود، چه نیازی به امید بود. امید اولین داشته‌ی آدم‌ها بود در هجرتشان به زمین. چیزی می‌لنگد وقتی امیدوار زندگی می‌کنیم.

به قدری از عمر زمین می‌گذشت که اتفاق تمام شدن عمر یک انسان دیگر پیر شده باشد و چیزی بسیار طبیعی به نظر برسد.

شدت سوزش یک چشم برابری می‌کرد با سوزش هر دو چشم. درد اتفاقی ا‌ست کیفی که هر قدر کیفیت بالایی داشته باشد کمیت در آن کم‌رنگ‌تر می‌شود. تحمل درد یک چشم یا تحمل درد هر دو چشم. درد تابع عدد نمی‌شود.

من و تو ناراحت می‌شدیم. به ناراحت شدن عادت کردیم، ولی به زندگی نکردن نه.

به بدبختی عادت کردن بزرگ‌ترین مانع برای درک لحظات خوب دیگری ا‌ست.

صدای فلوت در خانه باقی مانده بود. صدای فلوتت را با خانه یکجا فروختم.

از ایمان داشتن متنفرم. ایمان از انسان ابله می‌سازد. دلیلی می‌شود برای آسان از دست دادن و از دست رفتن. ایمان داشتن یعنی همه‌ی کارها دلیلی هستند و دلیلی می‌سازند. ایمان یعنی... ایمان، خودش تصور بود. متنفرم از این کلمه که تو را از ما گرفت. متنفرم از تصور.

وقتی در شهر زندگی می‌کنیم، نمی‌توانیم برای این آدم‌ها چیزی برای خواندنشان ننویسیم یا برایشان طرح یک خانه نکشیم. این را همیشه وقتی از دستش پر خشم می‌شدم می‌گفتی تا آرامم کنی.

چرا این همه قانون برای زمان بیداری کشف و ضبط شد و در حال شدن است، ولی یک‌سوم هر روز ما در خواب سپری می‌شود و هنوز کسی فرمول جاذبه در خواب یا محاسبه‌ی سرعت نور یا شتاب ثابت اجسام و... را در خواب کشف نکرده است.

انسان‌هایی که در وقت بیداری مفیدند، به هنگام خواب هم از عهده‌ی زندگی‌شان برمی‌آیند.

صحبت از عادت به زندگی کردن نیست. مشکل ما این بود که زندگی به ما عادت نداشت.

می‌گفتی تعداد درندگان کمتر از دریده‌شدگان است، اما قانون دریده شدن، با وجود برابر نبودن تعداد، بی‌عیب‌ونقص اجرا می‌شود. تحمل می‌خواهد.

اگر تجربه‌ی دوران کودکی را چند باره در فردا تجربه کنم، به هم خواهم ریخت و باور خواهم کرد که همه‌ی اتفاقات دوران کودکی در بزرگسالی در شکل و فرم دیگر، اما محتوای ثابت، تکرار می‌شوند. سخت است زندگی مشترکمان با دنیا که چنین تنشی را تجربه می‌کند.