همیشه از چیزی که فکر می‌کنم مال من است ولی در دست دیگران، بدم می‌آمد و می‌خواستم از آن فاصله بگیرم.

سرش روی شانه‌ام ‌است و بوی موهایش مرا به سفر نوستال‍ژیکی می‌برد که پر است از تصاویر اوج جوانی‌ام.

چه کسی می‌داند هر یک از ما مجذوب کدام ردپاییم و رهسپار کجا؟

به هر ترتیب من به اندازه‌ی خوردن یک چای در سکوت محض به آخر جاده نگاه کردم و از آن به بعد همیشه این‌طور فکر کردم که به اندازه‌ی خوردن یک چای تلخ و ته‌مزه‌ی شیرین دو حبه قند وقت هست که به آخر زندگی نگاه کنم.

تو عادت داری در انتظار دلپذیر و دائمی هرگونه آینده‌ای باشی؛ اما من فکر می‌کنم ما داریم یک حرکت سریع، به یک معلوم نامعلوم رو تجربه‌ می‌کنیم و همه‌ی سرخوشی و شادی فعلی‌مون هم تو همینه...

می‌بینم غمی را كه ناگاه در چشمان ژولیت می‌نشیند و گِل قلبش را چنان ورز می‌دهد كه از خود می‌پرسم می‌خواهد از آن چه بسازد فشرده‌تر از این.