در تهران در بدترین شرایط هم مورد توجه بودی. کافی بود دختری باشی با کمی، تنها کمی، تفاوت. آن هم در ظاهر. به همین سادگی.

چه چیز پاهای معرکه‌ی زن ایرانی را معرکه‌تر می‌کند جز دامنی قرمز که با حجم سفید ران‌ها یکی شود هنگام راه رفتن؟

سرمایه‌ی یک مرد چیست؟ قدرت؟ ثروت؟ نه. سرمایه‌ی یک مرد اسپرم است. هر چند گاهی می‌ارزد که خرج‌اش کنی.

ج می‌داند که جلق خیانت است در حق تک تک دخترهایی که ممکن بود از آنها خوشش بیاید. که بخواهد بگایدشان. که عاشق‌شان شود حتی. اما چه چیز مهم‌تر از لحظه‌ای‌ست که هم‌الان می‌گذرد؟ هیچ.

در تمام کانال‌ها یک کچل پیدا می‌شود این ساعت در تلویزیون.

اعتماد به نفس داشتن عامل بی‌نهایت مهمی‌ست برای جذاب به نظر رسیدن. یک چیز کاملاً درونی به نام اعتماد به نفس دقیقاً مربوط است به یک چیز کاملاً بیرونی به نام جذابیت.

به عقیده‌ی د، دخترها پروژه‌ای هستند برای تحقیق که می‌شود با بعضی‌هاشان خوابید.

د آدم خوبی‌ست. چون حتی در خیالش هم دروغ نمی‌گوید، حتی به خودش. وقتی در تاکسی نشسته و به سمت آ می‌رود، روندِ سکس را مرور می‌کند. هیچ لحظه آلتش را از چیزی که هست بزرگ‌تر در نظر نگرفته. و وقتی آ در خیالش به او می‌گوید «کیر گنده‌تُ بکن تو کس کوچولوم»، کیرش می‌خوابد از دروغی که در خاطرش است.

هر چقدر تمدن پیشرفت کند، سرعت آدم‌ها هم بیشتر می‌شود. برای باور این مسئله کافی‌ست نگاهی بیندازید به راه رفتن شهروندان تهرانی. و مقایسه‌شان کنید با شهروندان دیگر شهرها.

من آن پنج دقیقه‌ام. من آن پنج دقیقه‌ی لعنتی‌ام که قرار است بیشتر بخوابیم اما بیشتر می‌خوابیم و از قطار می‌مانیم. قطار؟ قطار را گفتم تا با قرار قافیه باشد لابد. وگرنه سرکش‌تر از این حرف‌هاست نرفتنم به انتظار آنچه مهم است.

تا اون موقع حدوداً صد و هشت بار عاشق شده بودم. این صد و نهمی بود. هنوز هم صد و نهمیه. من مطمئنم که دیگه عاشق نمی‌شم.

بعد از پیدا نکردنِ دستشویی، گیج‌کننده‌ترین کار، فهماندن مفهوم اختیار بود به دختری که همیشه‌ی خدا یا پریود بود یا با دستبندِ صدفی‌اش وَر می‌رفت.

همیشه حرفی را برای نگفتن باقی بگذار.

بعضی وقت‌ها یادم می‌رود بعضی عادت‌ها لذت‌بخش‌اند. شاید فقط به این خاطر است که نمی‌خواهم اسم عادت رویشان بگذارم.

برای باور بودن، نیازمندیم به خاطره‌هایی که در ذهن دیگران داریم.

کلاً دختری‌ست با شرایطی که عرضه‌ی مستقل بودن و به هرزگی نیفتادن را دارد. این طور بار آمده. با همه گرم می‌گیرد و صمیمی برخورد می‌کند اما رو نمی‌دهد به کسی. فیلم بازی نمی‌کند در گرم بودنش یا رو ندادنش. کاری که هم‌مدل‌هایش می‌کنند.

وقتی خانه شلوغ می‌شد از مهمان، به حیاط می‌آمد و فکر می‌کرد. به خودش. سیگار هم می‌کشید که اگر کسی درِ بسته‌ی اتاق پذیرایی را باز می‌کرد و می‌پرسید چرا اینجا نشسته، بگوید دارم سیگار می‌کشم. نمی‌شود که به کسی گفت دارم فکر می‌کنم. مضحک به نظر می‌رسد.