دعايم را بشنو آدونای |  و فريادم‏ گوش كن‏ |  گريه‏‌هايم‌ |  ‏نه خاموش نمان‏ |  چرا كه من به تو بيگانه‏‌ام‏ چون‏ همه پدرانم‏ 

    وقتی فاصله‌ی کمی بین ما بود، لب‌هایم طوری رفتار می‌کردند که انگار با کلمه نبود که به او سلام می‌دادم یا گفتگو می‌کردم، بلکه با همه‌ی حس وجودم مخاطب او می‌شدم. و صدایش را نه با گوش‌ها و شنوائیم می‌شنیدم که انگار با پوست تنم می‌شنیدم و معنا می‌کردم

بچه که بودم، فقط یک داستان بود که هر شب برایم تعریف می‌کرد؛ داستان بچه‌ای که حرف مادرش را گوش نمی‌کرد و خدا مادرش را با خودش می‌برد.

دست‌های زن در موهایم فرو رفت و بعد آرام زمزمه کرد در گوشم که نترس باز کن و رها کن مرا و زمزمه‌اش توان داد به دست‌هایم و رها شدند پرنده‌های خاموش تنش.