من تازه دانستم آدم‌های زیبا باید خنده زیباترشان کند وگرنه می‌لنگد یک جای زیبایی‌شان و خنده‌های او خود زیبایی بود.

زن بودی. زندگی بودی یا همان تلفظ درستش زَندگی! آن چه که زن می‌بخشد تو به ما و به خانه‌ی رنجور و غمگین ما بخشیدی.

من امّا مدام در آن زمستانی سر می‌کنم که پدر نبود. کپسول‌های گاز نبود. لباس‌های گرم زمستانی به اندازه‌ی کافی نبود. تو اما بودی. گرما بود.

پیش از دیدنش‌ گمان نمی‌کردم از آن تاریکی، از آن همه ابهام و ندانستن من؛ از او و از تنش عطر اقاقیا بیاید. بو کردم تا در خاطرم خوب بماند و خوب به حافظه‌ام بسپارمش. نفس کشیدمش از ابتدای تنش، از انگشت‌های پاهایش تا پیشانی‌اَش و دوباره و چندباره، تا آنجا که به درونش می‌رسید.

دست‌های زن در موهایم فرو رفت و بعد آرام زمزمه کرد در گوشم که نترس باز کن و رها کن مرا و زمزمه‌اش توان داد به دست‌هایم و رها شدند پرنده‌های خاموش تنش.

ما خیلی کم مهمانی می‌رفتیم. خیلی کم شاد بودیم. به ندرت در کنار هم می‌ایستادیم و عکس می‌گرفتیم. بعدها فهمیدم انگار این خانواد‌ه‌ی چهار نفره‌ی من گریزانند از قرار گرفتن در لحظه‌ای که فشار دادن یک شاتر می‌خواهد اندوه سالیان‌شان را ثبت کند.

جون‌دردِ آدم مدام و همیشگی می‌شه وقتی مردی از سر عشق بغلت نكرده باشه، عشقم هیچی، وقتی خواستی و نیاز داشتی بغلت نكرده ‌باشه!