هوشنگ ایرانی شاعر، مترجم، نقاش، منتقد و روزنامه‌نگار پیشرو معاصر ایران و پدر شعر سورئال فارسی و شعر نو عرفانی ایران و از نخستین شاعران شعر منثور ایران بود. وی از اعضای اصلی و تأثیرگذار در دوره دوم فعالیت انجمن هنری خروس جنگی است. او با کمتر از چهل شعر و چند مقاله پرچمدار تحول‌خواهی در شعر ایران و سرمنشاء شعر سهراب سپهری، یدالله رویایی، احمدرضا احمدی و جریان شعر موج نو می‌شود. هوشنگ ایرانی که چون رعدی بر پهنه ادبیات معاصر ظاهر شده بود و در فاصله کوتاهی چندین مجموعه شعر به چاپ رسانده و «جیغ بنفش» او معروف خاص و عام گردیده بود، با برخورد سرد جامعه ادبی آن زمان و پس از وقوع کودتای 28 مرداد ناگهان به خاموشی گرایید. و در نهایت در سال 1352 خورشیدی بر اثر ابتلا به سرطان حنجره درگذشت.

او اولین شاعر شعر منثوری بود که شعرش تحت تاثیر نیما بود. هوشنگ ایرانی از جمله شاعرانی بود که بی‌اطلاع از کار نیما یوشیج دست به نوآوری زده بودند. از دیگر ویژگی‌های شعر او می‌توان به دستکاری در ساختار متداول بعضی از کلمات و جملات اشاره کرد.