منوچهر آتشی شاعر و مترجم معاصر است که در اواخر دهه ۳۰ با «آهنگ دیگر» در شعر معاصر به تجربه‌ای تازه دست می‌زند. او با کشف و شهود در طبیعت جنوبی و وحشی به نوعی خشونت غریزی در شعر دست می‌یابد. اما آنچه خشونت شعری آتشی را از عنصر خشونت و غیر‌منسجم برخی از شاعران قبل و بعد از خودش متمایز می‌کند به جز حضور«جنوب»، لحن حماسی آن است. شعرهای کویر است و عناصر طبیعی این کویر حماسه و خشونت را با هم می‌آمیزد. آتشی در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ شعر گذشته از آن، عشق و امید و آرزو نیز خود را به این طبیعت جنوبی غرق می‌کند و احساس تنها در مثلث خشونت- حماسه- جنوب چهره نشان می‌دهد. منوچهر آتشی سال 1384 بر اثر ایست قلبی در سن 74 سالگی درگذشت.

آثار:

آهنگ دیگر ۱۳۳۸، آواز خاک ۱۳۴۶، دیدار در فلق ۱۳۴۸، بر انتهای آغاز ۱۳۵۰، گزینه اشعار ۱۳۶۵، وصف گل سوری ۱۳۷۰، گندم و گیلاس ۱۳۷۱، زیباتر از شکل قدیم جهان ۱۳۷۶، چه تلخ است این سیب ۱۳۷۸، خلیج و خزر ۱۳۸۰، باران برگ زوق: دفتر غزل‌ها ۱۳۸۰، اتفاق آخر ۱۳۸۰، حادثه در بامداد ۱۳۸۰، ریشه‌های شب ۱۳۸۴، غزل غزل‌های سورنا ۱۳۸۴.