‏«مرگ قسطی» داستان فقر و فلاکتی است که سلین در بچگی‌اش با آن دست و پنجه ‏نرم کرده. این رمان آن‌قدر تلخ است، این‌طور به نظر می‌رسد که در هر صفحه، یک سلین ‏عصبانی دارد قصه آن روزهای تاریک را می‌گوید. سلین در این کتاب درباره کودکی خود نوشت و باز لحن عامیانه و متفاوت ادبیات فرانسه را دچار شوک کرد. سلین می‌گفت: «من همان‌طوری می‌نویسم که حس می‌کنم... از من خرده می‌گیرند که بد دهنم و زبان بی‌ادبانه دارم... از بی‌رحمی و خشونت دائمی کتاب‌هایم انتقاد می‌کنند... چه کنم؟ این دنیا ذاتش را عوض کند من هم سبکم را عوض می‌کنم». او فقط دنیا را همان‌طوری نشان می‌داد که می‌دید...