ژک برل، مه ۱۹۴۰

مى‏‌نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ چشم از خواب گشود
مى‌‏نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ از گرد راه رسید

من از فراز یازده سالِگى‏
سرگشته نگاه مى‌‏کردم‏
به سربازکانى فرسوده‏
که به یاد مى‌‏آوردند
که من از بلژیکم‏

مرد‌ها مرد مى‌‏شدند
ایستگاه‏‌ها مى‌‏بلعیدند
سربازانِ متظاهر به نرفتن را
و زنان‏
و زنان آویخته مردان مى‏‌شدند

مى‏‌نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ چشم از خواب گشود
مى‏‌نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ از گرد راه رسید

و این است بهارى که آتش مى‏‌گیرد
توپ‏‌ها آوازخوان مى‏‌گذشتند
و بلافاصله بازمى‏‌گشتند
با سرِ افکنده میان دو پا

همان‏گونه که بازمى‏‌گشتند گریان‏
برادران‏مان که پیر شده بودند
پدران‏مان که مه شده بودند

و زنان‏
زنان آویخته طفلان مى‌شدند

مى‌‏نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ چشم از خواب گشود
مى‌‏نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ از گرد راه رسید

و من دریافتم پناهنده کیست‏
ده‏نشینى خانه‏‌به‌‏دوش شده‏
حومه‌‏نشینى پا به فرار
از شهرى بى‌‏دفاع که دربند شده‏

و من دریافتم بازنده کیست‏
مسلحى خلع‌‏سلاح شده‏
که پاى پیاده بازمى‏‌گردد

و زنان‏
زنان آویخته اشک‏‌ها مى‏‌شدند

مى‌‏نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ چشم از خواب گشود
مى‏‌نواختند چنین آوایى‏
در آن دم که جنگ از گرد راه رسید

از آسمانى آبى‏‌تر از همیشه‏
ماه مِى ۴۰ آغوش گشود
به صفوف آلمانى‏‌هایى
که لگدمال مى‏‌کردند
بلژیکى بودنم را

شرافت صبر از کف داد
و هر ده به خود لرزید
و هر شهر خاموش شد

و زنان‏
زنان آویخته به خاموشى شدند

ژَک برِل
ترجمه: تینوش نظم‏‌جو - مهشاد مخبرى‏