ژوزف آرتور کنت دوگوبینو نویسنده و سیاستمدار فرانسوی در سال ۱۸۱۶ در شهر ویل‌د‌آوری متولد شد و پس از اتمام تحصیلات خود در سال ۱۸۴۹، از دوره جوانی وارد عرصه سیاسی گشت. وی به تدریج نماینده سیاسی فرانسه در کشورهای سویس، یونان، ایران، برزیل و استکهلم گردید، و در سال ۱۸۵۱ به سمت دبیری هیئت اعزامی برن و سپس در هانور برگزیده شد. وی در سال‌های ۱۲۷۴ ـ ۱۲۷۱ ه‍. ق (۱۸۶۴ ـ ۱۸۶۲ م) در عصر قاجار و در دوره حکومت ناصر‌الدین شاه، وزیر مختار دولت فرانسه در تهران بود و حدود سه سال در ایران اقامت گزید که این اقامت و معاشرت با مردم و ارتباط با فرهنگ ایرانی در طی چند سال، موجب نوشتن سفرنامه‌ای در باره ایران با نام «سه سال در ایران» گردید. 

وی در این سفرنامه به موضوعات مهمی چون آداب و سنت توده مردم، وضعیت فکری، اعتقادی و روابط اجتماعی آنان پرداخته و میان رفتار و آداب مردم ایران و مردم اروپا، به ویژه فرانسه به مقایسه می‌پردازد. در بخشی از کتاب به فرقه‌های مذهبی ایران از جمله شیخیه، بهائیت، زرتشتی، اهل‌اللحق، علی‌اللهی و امثال آن و تبیین چگونگی و چرایی پیدایش این مذاهب و نگرش پاره‌ای از این مذاهب در باره منجی‌گرایی و مهدویت، اشاره می‌کند. از بررسی گزارش‌ها و سخنان گوبینو در باره فرقه‌های مذکور استنباط می‌گردد که غالب فرقه‌های مذهبی در عصر قاجار دارای گرایش و رویکرد باطنی و تأویلی بودند و قابل توجه است که شرایط فرهنگی، مذهبی و سیاسی ایران در دوره قاجار و پیش از آن به گونه‌ای بوده که بستره مناسبی برای گرایش عرفانی و تأویلی تلقی می‌شد و فرقه‌های مذکور از این سنخ بوده‌اند. 

گوبینو علاوه بر سفرنامه مذکور، دارای تالیفات دیگری نیز هست که عبارتند از: 

۱ ـ بررسی عدم تساوی نژادهای بشری (۱۸۵۴م). 

۲ ـ رساله‌ای درباره خطوط میخی (۱۸۶۴م). 

۳ ـ مذاهب و عقاید فلسفی در آسیای میانه (۱۸۶۵م). 

۴ ـ تاریخ ایران بر طبق گفته مورخین خاور زمین. 

۵ ـ افسانه‌های آسیایی.