«... رعایت آداب و آیین‌های تدفین در اوضاعِ کمابیش عادی، الزامی است. مرگ اگرچه رویدادی نادر یا غیرعادی نیست، با این وجود [با وجودِ این] همواره بر پیوندِ جمعی خلل وارد می‌کند، مایه دلواپسی و هراس می‌شود و روال عادی زندگی را مختل می‌کند. تشریفات تدفین قرار است زندگی را دوباره به روال عادی بازگردانَد، بر پیوند زخم‌برداشته جمعی مرهم نهد و آن را از نو برپا دارد. در عادات و رسوم خودِ ما لهستانی‌ها، برگزاری میهمانی پس از تدفین نیز بخشی از همین فرایند است: مرتب و منظم به خانه بازمی‌گردیم. دسته‌جمعی شام می‌خوریم، و دوباره‌‌ همان جمعی هستیم که بودیم.»

(صفحه ۲۰۸: در بابِ مراسم تدفین)