این کتاب نقل بی‌فزون و کاست تاریخچهٔ بیش از پنجاه سال سر و کار داشتن ستاری با مقولهٔ فرهنگ در دستگاه دولت است. این گفت ‌و‌گو در چارچوب یک طرح مشخص تعریف می‌شود که نام آن «انسان‌شناسی تاریخی فرهنگ ایران مدرن» نامگذاری شده است. طرح اصلی نویسنده طرحی نرم‌افزارانه در قالب کتاب نیست بلکه طرحی نرم‌افزاری در قالب یک شبکهٔ مجازی و پیچیده از اطلاعات و تحلیل محتوا‌ها و احساس‌های رقومی شده (دیجیتالی) است. این طرح یکی از طرح‌های موسسهٔ «انسان‌شناسی و فرهنگ» است که با رویکرد بین‌رشته‌ای در علوم انسانی، و همچنین در همکاری با گروه بزرگی از موسسات دیگر علمی و دانشگاهی و مدنی در همه‌ قالب‌های جهان واقعی از حوزهٔ پژوهش گرفته تا حوزهٔ آموزش و ترویج در جهان واقعی کار می‌کند. هدف نهایی ساختن یک نرم‌افزار انسان‌شناسی تاریخی است که بتواند به کنشگر بیرونی امکان دهد، تاریخ یک صد ساله فرهنگ ایران را از طریق شخصیت‌های زنده و درگذشتهٔ آن، نهاد‌ها، فرایند‌ها و جریان‌ها، وقایع، اشیاء، نوشته‌ها، میراث مادی و غیر مادی، تمام آثار حسی از دیداری و نوشتاری و بساوی و غیره بازسازی کند و امکان‌های بی‌پایانی برای جست‌و‌جو داشته باشد. نویسنده در جریان مصاحبه‌ها تلاش نموده است روش‌های گفت‌و‌گوی تاریخ شفاهی را با روش‌هایی که خود در نظر داشت که بیشتر به مصاحبه‌های بالینی (کلینکال) انسان‌شناسی، شباهت داشت در هم‌بیامیزد. این کتاب علاوه برمقدمه‌ای از ناصر فکوهی و یک پیش‌گفتار از جلال ستاری، شامل چهارده فصل می‌گردد.