چشم‏هایش مثل قالیچه‏های پاره پوره خیس شده بودند. مثل یک جور جاروبرقی عجیب سعی کردم دلداری‏اش بدهم. همه روضه‏های عهد بوقی را که به خیال خودمان برای کمک به دل‏های شکسته مردم می‏خوانیم، برایش از بر ردیف کردم، اما کلمات به هیچ دردی نمی‏خوردند. تنها فرقش این است که آدم صدای حرف زدن یک نفر دیگر را می‏شنود. وگرنه وقتی آدم کسی را که خیلی دوست دارد از دست می‏دهد و اخلاقش گه‏مرغی می‏شود، واقعا هیچ چیزی نیست که بشود به او گفت و خوشحالش کرد.