این کتاب، تصحیحی است از جلد نخست شرف‌نامه منیری یا «فرهنگ ابراهیمی» به قلم یکی از شعرای هندوستان با نام «ابراهیم فاروقی»، به نگارش درآمده است. این تصحیح با استفاده از چهار نسخه صورت پذیرفته است. گردآورنده در آغاز کتاب، سه مثنوی در سپاس خدای یکتا و درود پیامبر و ستایش شرف‌الدین احمد منیری ـ یکی از مشایخ هندوستان ـ سروده که هریک دارای سی و یک بیت و در بحر متقارب است. پس از دیباچه، «باب حروف المعانی و الفواید»، درباره الفبای فارسی و نقش هریک از آن‌ها در دستورزبان فارسی آغاز می‌شود و نویسنده کاربرد هرکدام را با آوردن یک بیت، نشانی داده است.

هم‌چنین درباره حروفی که در فارسی نمی‌آید، حروفی که در ترکی نمی‌آید، فرق دال و ذال، مضاف و موصوف، سخن گفته و پس از آن حساب جهل (ابجد، هوز...) را در بخشی جداگانه برشمرده است. در پایان این باب، بررسی درباره معانی حروف را ویژهٔ کوشش خود دانسته است. واژه‌نامه به ترتیب نخستین حرف واژه برای باب و بازپسین حرف برای فصل‌‌ همان باب، گردآوری شده است. بیشتر واژه‌ها با شاهد مثال ذکر شده که این شواهد از نخستین شاعران پارسی‌گوی ایران و هند تا دوره نگارش شرف‌نامه است که نام آن‌ها بیش از سروده‌هایشان یاد شده است. این فرهنگ حدود ده‌هزار واژه دارد که بیشتر آن‌ها فارسی است.