تئا‌تر در رشد رو به کمالش به مفهوم سیّال و تعریف‌ناپذیر کار گردان رسیده است. مفهومی که رهبری و مدیریت را به هنر خلاّقه می‌آمیزد و تجسم عینی و آرمانی آن کسی است که مدیر و مدبر و کاردان و آگاه است. شگفتا که در عصر تقسیم و تجزیه، همه‌‌‌‌ی عناصر تئا‌تر در مفهوم کارگردان به ترکیب منسجم و پویا می‌رسند. تعداد بسیار کمی بخت گام‌زدن در این مسیر را دارند و هر یک مصداق مبحثی نو و دیگر گونه‌اند. پس فرصت دم‌زدن با این کیمیا کاران و نشستن پای صحبت آنان غنیمتی است. آن‌ها همه‌ی کارگردانان دنیا نیستند، اما می‌توان آن‌ها را نمونه‌‌ی جامعه‌ی کارگردانان دنیا به شمار آورد.