دولت چون بتی مقدس، هم ستوده است و هم منفور.

گروهی آن را مظهر جنبه ی الهی انسان می‌دانند و همچون درمان هر بدی و عیبی گرامی‌اش می‌دارند. برای گروهی دیگر، دستگاه سرکوبی است، ناشی از واگذاری اراده‌ها به آنکه باید به عنوان مسئول اصلی برده گی و بی‌نوایی انسان با آن مبارزه کرد. دولت با داوری‌های تندی که خود برمی انگیزد، دست کم، متناقض می‌نماید.