در نظام سرمايه‌داری مسكن بيش از هر چيز شكل كالا به خود می‌گيرد و توليد آن نه برای رفع نيازهای فردی و اجتماعی مردم كه به منظور ايجاد ارزش اضافی و سودآوری انجام می‌شود. ملاحظات اقتصادی از مهم‌ترين عوامل در طرح و توسعه‌ی شهری است. اين‌كه يك ناحيه‌ی مسكونی شهر تخليه و بافت سنتی آن ويران شود، اجتماعِ ساكنان آن متلاشی گردد و شهروندان به حاشيه‌ی شهر رانده شوند تنها مسائلی جانبی خواهند بود، اگر تأسيسات جايگزين باعث افزايش قيمت زمين يا سودآوری بيشتری برای سرمايه باشد. ساخت و توسعه‌ی شهری هم‌چنين تابع ملاحظات سياسی حكومت است. حكومت عمدتاً نماينده‌ی طبقه‌ی معينی است، و با آن‌كه گرايش‌ها يا قشرهای مختلف آن، گاه از لحاظ نحوه‌ی اِعمال حاكميت تفاوت‌هايی دارند ولی از لحاظ ضرورت اصل حاكميت بر مردم مشابه‌اند. يعنی در اين اصل كه شهر بايد به گونه‌ای ساخته شود كه سلطه‌ی آن‌ها تأمين شود. يعنی اين امر كه مردم به چه سهولتی بتوانند يا نتوانند با هم ارتباط پيدا كنند، اين امر كه امكان گسترش حركات مردمی چگونه باشد، تبديل می‌شود به يك امرِ مهم و مركزی و ابزار مؤثر سياسی در دست حاكميت سرمايه‌داری.