عشق آدمی را هم کر و هم کور می کند و «ایمان» دقیقا همان حالت عشق را دارد و آدمی را کر و کور می کند. از این رو می بینیم که مسلمانان به هنگام گفتگو از قرآن حد اعلای راه مبالغه و افراط را در بزرگ جلوه دادن اعجاز قرآن در پیش می گیرند. مسأله معجزه بودن قرآن در قلمرو اقتدار دین و از مسائل مربوط به آن است و برای عقل و استدلال و برهان جایی باقی نمی گذارد. آنهایی که در قلمرو اعجاز قرآن قلم فرسایی کردند، همگی در قرن دوم پس از هجرت می زیسته اند و در آن دوره اثری از آزادی بیان یا عقیده وجود نداشته.