ملال معمولاً زمانی ایجاد می شود که نمی توانیم آنچه را می خواهیم انجام دهیم، یا مجبور باشیم کاری را انجام دهیم، یا مجبور باشیم کاری را انجام دهیم که نمی خواهیم. ولی هنگامی که نمی دانیم چه کاری را می خواهیم انجام دهیم، وقتی توانایی پذیرش مسئولیت های خود در زندگی مان را نداریم چطور؟ در آن هنگام ممکن است، چون خیری نیست که اراده بتواند بر آن چنگ بیندازد. فرناندو پسوآ این حالت را «درد بی دری، خواستن بدون تمایل، اندیشیدن بدون خرد» نامیده است. همان طور که در تحلیل پدیدارشناسی ملال هایدگر خواهیم دید، این تجربه می تواند راهی به سوی فلسفه باشد.

ملال از جذابیت سودازدگی بی بهره است: جذابیتی که با پیوند سنتی سودازدگی با خرد و حساسیت و زیبایی ارتباط دارد. از این رو، جذابیت ملال برای زیباشناسان کم تر است، و از جذابیتی همچون افسردگی نیز برخوردار نیست و بنابراین برای روان شناسان و روان کاوان نیز جذابیت کم تری دارد. در مقایسه با افسردگی ملال آن قدر پیش پاافتاده یا عامیانه است که شایسته ی بررسی دقیق نیست...

ملال مردم را از درون می خورد و همچون غبار، بی آن که ببینیم می آید می رود و همچون خاکستر بر دست و چهره مان می نشیند. برخی ملال را وجه تمایز انسان مدرن و حتی وجه تمایز انسان و حیوان می دانند و گروهی دیگر، بر این باورند که ملال انسان را از انسانیت تهی می کند. برخی ملال را ثمره ی کوچ معنا از زندگی انسان مدرن می دانند و برخی دیگر، آن را چیزی می دانند که به معنای بزرگ نهفته ای اشاره دارد.