بحران برخاسته از تفکر پسامدرن معطوف به حقایق، ارزش‌ها و بخش اعظمی از باورهایی است که به آنها خو گرفته‌ایم. نظام‌های متنوع دانایی نظیر جامعه‌شناسی، نقد ادبی، فیزیک، انسان‌شناسی و تاریخ به واسطه‌ی گفتمان چالش‌برانگیز این تفکر، مفروضات بنیادین خود را مورد بازپرسی قرار داده‌اند و خوداندیشی به عنوان هسته‌ی محوری این چالش‌ها، نقش اصلی را در شکل‌گیری و تداوم این وارسی بازی کرده است؛ نقشی که به هنگام طرح و نقد تفکر پسامدرن، به‌ویژه در جامعه‌ی روشنفکری ما، پنهان مانده است. هیلاری لاوسن در این کتاب، خوداندیشی را مفهومی دانسته که اگرچه از آغاز در قلب مباحث فلسفی قرار داشته اما تنها در نوشته‌های نیچه، هیدگر و دریدا قدرت مخرب آن اجازه‌ی جولان دادن می‌یابد. بر این اساس، تناقض‌گویی‌های نیچه، سبک طفره‌آمیز هیدگر و دشوارفهم بودن آثار دریدا نه به عنوان ابهام‌های عمدی و عبوسانه، بلکه به مثابه واکنشی در قبال معضلات برخاسته از خوداندیشی و زیرلایه‌های پنهان آن دانسته شده است. بدین ترتیب نویسنده علاوه بر ارائه‌ی شرحی نو از آثار هر سه فیلسوف و روشن کردن زوایای تاریک‌مانده‌ی دغدغه‌های آنها، کلید فهم تفکر فلسفی پسامدرن را در اختیار خواننده می‌گذارد.