من با وهمم زندگی می‏کند. حتا من با وهمم می‏میرد.

گاهی آب از سرم می‏گذرد. خاموش می‏نشینم، به اطرافم می‏نگرم و آبی را که مدت‏هاست از سر گذرانده‏ام دوباره از سر می‏گذرانم

  هر‌بار که از کوچه‌ی بن‏بست می‏گذرم، از خود می‏گذرم.

آه‏های من اول فقط تا مویِ سرم بالا می‏رفت، تا جایی که قادر به دیدن آن هم نیستم؛ من اما هر بار رفتنش را تصور می‏کردم و می‏دیدم که دوباره با بادها می‏رفت.

خواستم نفس بکشم تا دوباره این برایم مسلم شود که هنوز هم زنده‏ام.

فقط این که گام‏ها را برداری و پس بگذاری و مبدائی را ترک کنی تا به مقصدی برسی که قدم زدن نمی‏شود!

  من هر شب از شکافِ نامرئیِ شیشه‏ها، «زمان» را می‏بینم که داخل می‏آید و در من و تمامِ اشیاء می‏نگرد.

تو برای روشن کردن آمده‏یی، برای روشنایی. شاید هم به همین خاطر است که شمع را می‏کشی و شبپره‏ها را می‏پرانی که تنها مشغول تو باشم.

کوه‏ها و دشت‏ها را اما نمی‏دانم آیا هرگز پایِ کسی را به خاطر خواهند آورد؟ چشمِ کسی را به یاد خواهند داشت؟ آن چشمی که روزگاری از آن‏ها گذشته بود!