"آخرین اعدام"، تازه‌ترین رمان زکریا هاشمی، قصه ای است بر اساس رخدادی واقعی با سبک و سیاق رمان‌های پیشین. به گفته او، دو خبرنگار رادیو ایران، با نام های سبکتکین سالور و نورالدین ثابت ایمانی، در سال‌های دور در زندان به دیدار مردی می‌روند که هوشنگ امینی (ملقب به ورامینی) نام دارد. او نه تنها راه و روش اصغر قاتل، جنایتکار معروف را پیش گرفت، که کودکان و نوجوانان را می‌کشت، بلکه شهرت بی‌رحمی و قساوت او را نیز از آن خود کرد. صدای خوش قاتل و علاقه او به خواندن غزل‌های حافظ، شاید تنها وجه تمایز او با اصغر قاتل بود. مصاحبه این دو خبرنگار با هوشنگ ورامینی در آخرین لحظات پیش از اعدام او انجام گرفت. قرار بود این اعدام، آخرین اعدام در ملاء عام باشد. کاست ضبط شده این مصاحبه از طریق دو مامور کمیته اهل محل که اثاث خانه‌ای را به غنیمت گرفته بودند، از سر لطف به هاشمی اهدا می‌شود. زکریا هاشمی می‌گوید که قصه "آخرین اعدام" برداشتی است از همان مصاحبه. زکریا هاشمی زاده شهر ری و بنا به گفته خودش رشد یافته در منطقه‌ایست که به آن جنوب شهر می‌گویند. گو این که بعدها کم کم از خیابان ری به بهار می‌رود و سپس به بالای شهر و ساکن دروس می‌شود، اما زبان رایج در منطقه جنوب را همچنان با خود به درون داستان‌هایش می‌آورد. زبان شخصیت‌های داستانی او که همه برخاسته از دل جامعه‌اند، نشات گرفته از همان واژه‌ها و اصطلاحاتی است که او از کودکی آنها را دنبال می‌کرده و به خاطر می‌سپرده است. او در این رمان هم از همان زبانی استفاده می‌کند که در دیگر رمان‌هایش به کار برده بود. شخصیت اصلی داستان هوشنگ ورامینی راننده کامیون است و تمام گفت و گوها در میان طبقه‌ای از همین دست می‌چرخد.

«دیروز پول دادم به مَش مراد، یه گوسفند پرواری خرید و قربونی کرد و میون کارگرها و رعیت معیت‌ها پخش کرد. یه خورده هم واسه خودمون، امروز کباب مَباب درست کرده دیگه.»