کتاب شامل بخشی از تاریخ دوران اولیه نهضت بابی و بهایی بر اساس بیش از هفتاد سند دولتی دوران قاجاریه است که بخش بزرگی از آن برای نخستین بار انتشار می یابد. اسناد این کتاب نیم قرن تاریخ پرنشیب و فراز این نهضت را ، از زمان مهاجرت ناخواسته گروهی از بابیان به بغداد در سال 1853، تا تبعید نهایی آنان به عکا در فلسطین در سال 1869 در بردارد.

این اسناد از جانبی گویای شواهدی از هراس و سوظن ناصرالدین شاه و مقامات دولتی ایران نسبت به این گروه است و برای نخستین بار چگونگی مبارزه دولت ایران را با این نهضت در این دوره آشکار می سازد. دولت ایران میکوشید که ارتباط رهبران برجسته این نهضت را با پیروان بابی ایشان در ایران قطع کند، سرانجام با کمک دولت عثمانی موفق شد تا بابیان را از بغداد به ادرنه و سپس به قلعه نظامی عکا در سرزمین فلسطین تبعید نماید. اسناد این کتاب هم چنین گویای پویایی درونی این آیین نیز هست و می نماید که چگونه اختلاف نظر در رهبری بین بهاالله و برادر ناتنی او، موجب شکافی ژرف در این نهضت شد و سرانجام منجر به جدایی بین دو جریان بهایی و ازلی گردید.